blog

Ik herkijk Mad Men weer.  Voor de veelste keer. Rond de vijfde keer (ik streef ernaar het in een maand af te ronden; of vijf weken, iig voordat mijn Netflix afloopt, deze maand). Soms weet ik precies wat er gaat gebeuren. Soms ongeveer. Een leuke ervaring was dat ik een pavlov-reactie had ('een interessante ervaring' is misschien gepaster om het te noemen): tranen begon weg te knipperen, vóórdat ik wist waarom. Het moment: Peggy en Ginsberg 's avonds laat op kantoor nog te werken. Ginsberg begint persoonlijke dingen te vertellen. Eerst dat hij van Mars komt (grappig), dan dat zijn adoptievader hem iets vertelde dat niet zou kunnen: dat hij in een concentratiekamp is geboren (onpeilbaar verdrietig).  Verder skip ik in de verschillende herkijken telkens andere scenes. Ik bedoel: omdat ik ze niet kan aanzien. In het verleden deed ik het met het tractor-incident. Omdat me dat, de eerste keer dat ik de serie zag, traumatiseerde: ik schrok me kapot en moest er flink van bijkomen;...

Vandaag leerde ik dat er een rip-off Godzilla is, Gamera . Dat monster is een schildpadachtige.  In Mad Men seizoen 4, aflevering 3 gaan Don en Lane naar de bioscoop en kijken die film. Ik dacht dat het Godzilla was tot ik een review voor de aflevering las (die post ik wel in de comments).  Het is een goede Mad Men aflevering. En niet alleen vanwege Gamera (en niet omdat Lane nep-Japans uitgilt in de bioscoop, tot hilariteit van Don. Wat een beetje racistisch is, hoewel in Mad Men termen maar heel licht racistisch; andere tijden).  Het is onder andere een goede aflevering vanwege de kwetsbaarheid en 'range' die Jon Hamm eerder in de aflevering laat zien, zoals de review ook zegt.  Mad Men is sowieso briljant. 'A great American Novel' in serie-vorm. Maar ook in een briljante serie heb je betere en mindere afleveringen. Er is een Mad Men boek dat ik wil hebben. Die is geschreven door een journalist die ook goede Godzilla-reviews schrijft: 'Mad Men Carousel: The Comple...

Ik ging in mijn eentje naar de kroeg, na naar de film te zijn geweest. Ik wist dat ik toch niet in slaap zou kunnen komen. Dus ik zat de drinken en te typen op mijn mobiel: te appen naar mensen die al sliepen; een review van de films die ik zag op Twitter zetten. Dat soort dingen. Maar toen, zo tegen sluitingstijd gingen de bardames roddels uitwisselen. Eén achter de bar, één, even twee, hangend aan de bar, want die twee waren inmiddels vrij. Ik bleef appen; ik had inmiddels iemand gevonden die nog niet sliep; en zo kon ik onopvallend meeluisteren. Maar ik kon het niet helemáál volgen. Een vriend van een vriendin was vreemdgegaan, zoiets. Het enige woord dat ik echt verstond was "fuck'", want dat had die persoon dus gedaan, clandestien. Maar de dames zelf werden er niet echt warm of koud van. Het lag in de lijn der verwachtingen voor de vreemdgaander, denk ik. En mij kon het dus nóg minder boeien. Maar toen gebeurde het: de bardame áchter de bar vond "dirty doe...

Ik ben nu in Stockholm, Zweden. Ik was in de supermarkt om vegan ontbijtspullen te kopen. Ze hebben er veel knäckebröd (maar ik kocht roggebrood, voor de terugreis, later). Bij de kassa vroeg ik (in het Engels) aan de cassiere wat de rondje bakjes in de schap naast haar waren (die schappen die je willen verleiden; de bakjes stonden nog prominenter dan de chocoladerepen). Ik had er ook al één uitgekozen voor mezelf: niet mint, maar grape (de bakjes hadden uitgebreidere, hippe Engelse namen, die ik nu niet meer uit mijn hoofd kan reproduceren). Zij: "Mensen doen het in hun mond, achter hun lip, om erop te zuigen. Het is zonder nicotine." Ik: "Oh, ik dacht dat het kauwgom was." Ik legde het bakje weer terug. Ik vroeg of het dus tabak is. Zij herhaalde: "Maar zonder nicotine." Ik zei dat ik het een volgende keer dan misschien zou nemen. Zij zei vriendelijk lachend: "Het is beter dat je dat niet doet."

Bij de pizzaria bij het busstation in Stockholm hadden ze zowaar vegan kaas, in de vriezer (niet de koelkast). Tijdens het draaien van de pizza, knoopte de pizzamaker een gesprekje aan door te vragen waarom ik geen vlees eet. Daarop antwoordde ik: "Uhhhh." Dat vond hij wel grappig. Het antwoord, of de filosofie die ik voor mezelf inmiddels heb geformuleerd, is dat ik zo min mogelijk geweld wil aanrichten. Maar dat leek me te moeilijk om in het Engels uit te leggen (zijn collega bij de kassa kon slecht kennis, ik nam aan hij ook; en sowieso, ook voor mezelf). De meer simpele uitleg waarmee ik nu kwam was: "I like animals." Dat kon hij snappen :)

Ik ren vaak langs deze speelgoed trekker in Scheveningen, wanneer ik een langere afstand ren. Als ik er dan doorheen zit, stel ik me een kleuter voor die na een dag noeste arbeid op het land zijn trekker vastzet aan het hek, zijn rug strekt en naar de voordeur strompelt. Dat helpt dan.