Ik herkijk Mad Men weer. Voor de veelste keer. Rond de vijfde keer (ik streef ernaar het in een maand af te ronden; of vijf weken, iig voordat mijn Netflix afloopt, deze maand). Soms weet ik precies wat er gaat gebeuren. Soms ongeveer. Een leuke ervaring was dat ik een pavlov-reactie had ('een interessante ervaring' is misschien gepaster om het te noemen): tranen begon weg te knipperen, vóórdat ik wist waarom. Het moment: Peggy en Ginsberg 's avonds laat op kantoor nog te werken. Ginsberg begint persoonlijke dingen te vertellen. Eerst dat hij van Mars komt (grappig), dan dat zijn adoptievader hem iets vertelde dat niet zou kunnen: dat hij in een concentratiekamp is geboren (onpeilbaar verdrietig). Verder skip ik in de verschillende herkijken telkens andere scenes. Ik bedoel: omdat ik ze niet kan aanzien. In het verleden deed ik het met het tractor-incident. Omdat me dat, de eerste keer dat ik de serie zag, traumatiseerde: ik schrok me kapot en moest er flink van bijkomen;...
