Ik weet nog hoe mijn wereld open ging de dag dat chips voorbij de binariteit ging van naturel - paprika. Met bolognese. Oneindig veel smaken volgden. Eerst cheese onion. Bij patatje joppie vond ik het een beetje gek worden. Maar ik at door: tolerantie gaat door de maag. Met ketchup kwamen we een beetje full circle. Nieuw maar tegelijkertijd oud.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

'Allahu Akbar'

Afbeelding
Vandaag met BIJ1 bij de demonstratie en mars voor Palestina, in Den Haag (zie de foto). Georganiseerd door Islamitische organisaties (Federatie Islamitische Organisties en SIOR Haaglanden). Dus mee gescandeerd, tijdens de mars: "Free Palestine", "Palestine will be free, from the river to the sea" en na wat aarzeling ook "Allahu Akbar" (Allah/God is de grootste). Want ik ben niet heel gelovig, maar wil toch wel geloven in dat God liefde is en liefde God. Liefde en alles dat goed is in de wereld, zoals bijvoorbeeld ook de natuur. Ik hoop dan maar dat je het dan mee mag roepen. Is uiteindelijk aan Allah. 
Meer lezen

Witte Onschuld en Joris Luyendijk

Ik stuurde deze lezersreactie aan Trouw: Goed dat Joris Luyendijk Gloria Wekker aanhaalt, in zijn lezing ' Naar aanleiding van Succesvolle witte heteroman kan beter nederig zijn dan trots ', die Trouw 17 september publiceerde als opinie. Wekker is een voorloper als het gaat over gedachtevorming rondom privilege, een onderwerp waar Luyendijk ook over schrijft, vanuit zíjn perspectief. Maar ik vind het wel wrang dat hij haar het concept van "Onschuld" toeschrijft, in plaats van "Witte Onschuld". "Witte Onschuld" is de titel van Wekkers boek en het hoofdonderwerp ervan. Enerzijds snap ik Luyendijks intentie zeker, want mensen kunnen niet alleen privilege hebben door wit te zijn, maar ook door hetero te zijn, of van lagere sociale klasse enzovoorts. Anderzijds wis je door het "Onschuld" te noemen, het specifieke leed van racisme uit. Ik had graag op zijn minst de boektitel "Witte Onschuld" in Luyendijks lezing gezien, al is het maar
Meer lezen

Een ode aan het ziekenhuis en verplegers

Ik ben vandaag geopereerd aan mij oor, aan mijn trommelvlies. Daar zat een klein gaatje in dat niet dichtging. Dat gaatje kun je dan laten zitten, maar ik was wel klaar met de ontstekingen, die je met dat gaatje eerder oploopt (één of twee keer per jaar, in mijn geval). En ook met dat ik, om ontstekingen te ontlopen, niet of nauwelijks zwom. Ik heb de operatie tweemaal eerder gehad: toen ik ongeveer acht jaar was en vijftien. De ingreep viel reuze mee: hij duurde een uur. Maar was wel onder gehele narcose. Het was dus een uur, plus een uur uitslapen en nu een paar dagen rustig aan doen en pijnstillers slikken (maar vooralsnog heb ik geen pijn). Er heeft dus ook geen onbreking plaatsgevonden in mijn Facebookgebruik Ik nam en plaatste een foto die ik nam terwijl ik naar het ziekenhuis liep, van de boom in de Laurierstraat met het gedicht erachter: mijn geboortestraat alles is kleiner geworden behalve de boom Ik zeg dit voor de grap, van het Facebookgebruik. Maar ik denk nu: wellicht vond
Meer lezen