Klimaatactie en persoonlijke verantwoordelijkheid

 

Ik had deze meme, van de Facebookpagina Veganarchist Memes: Breaking Leftist Speciesism,  geplaatst in de Facebookgroep van de Nederlandse Klimaatbeweging, met als begeleidende tekst ‘voel me persoonlijk aangevallen’:

Niet iedereen vond de meme leuk. Men las hem als terugbrengen van klimaatactie tot persoonlijke verantwoordelijkheid. Net zoals bedrijven dat kunnen doen, of neoliberale politici. Het bezwaar tegen zulk zogenaamd consumentenactivisme, is dat het niet zorgt voor de systeemverandering die nodig is.

Maar zo las ik de meme niet.

Mijn begeleidende tekst was ‘voel me persoonlijk aangevallen’, omdat mijn klimaatactie zich inderdaad erg richt op bedrijven, zoals Shell. Maar ik denk dat we die bedrijven niet alleen moeten aanvallen, maar dat we er óók iets tegenover moeten stellen.

Natuurlijk uit Vegananarchist Memes zich confronterend. Dat vind ik de toegevoegde waarde van de pagina. Zo kan ik het waarderen als ze het hypocriet noemen dat linkse mensen tegen onderdrukking en exploitatie zijn, behalve als het om dieren gaat. Of als ze erop hameren dat veganisme geen dieet is.

Door de meme te zien als neoliberaal persoonlijke schuld aanpraten, ga je echter mee in dat frame en geef je macht uit handen. Bij het anarchistische van ‘Vegananarchist memes’, stel ik me kleine, zelforganiserende gemeenschappen voor, waarin geleefd kan worden met respect voor mens en natuur. In zo’n gemeenschap kan de persoonlijke keuze, zoals om veganist te zijn, wél bijdragen aan het grotere geheel. Dát is hoe ik de meme wil lezen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Ronde bakjes

Afbeelding
Ik ben nu in Stockholm, Zweden. Ik was in de supermarkt om vegan ontbijtspullen te kopen. Ze hebben er veel knäckebröd (maar ik kocht roggebrood, voor de terugreis, later). Bij de kassa vroeg ik (in het Engels) aan de cassiere wat de rondje bakjes in de schap naast haar waren (die schappen die je willen verleiden; de bakjes stonden nog prominenter dan de chocoladerepen). Ik had er ook al één uitgekozen voor mezelf: niet mint, maar grape (de bakjes hadden uitgebreidere, hippe Engelse namen, die ik nu niet meer uit mijn hoofd kan reproduceren). Zij: "Mensen doen het in hun mond, achter hun lip, om erop te zuigen. Het is zonder nicotine." Ik: "Oh, ik dacht dat het kauwgom was." Ik legde het bakje weer terug. Ik vroeg of het dus tabak is. Zij herhaalde: "Maar zonder nicotine." Ik zei dat ik het een volgende keer dan misschien zou nemen. Zij zei vriendelijk lachend: "Het is beter dat je dat niet doet."
Meer lezen

Een ode aan het ziekenhuis en verplegers

Ik ben vandaag geopereerd aan mij oor, aan mijn trommelvlies. Daar zat een klein gaatje in dat niet dichtging. Dat gaatje kun je dan laten zitten, maar ik was wel klaar met de ontstekingen, die je met dat gaatje eerder oploopt (één of twee keer per jaar, in mijn geval). En ook met dat ik, om ontstekingen te ontlopen, niet of nauwelijks zwom. Ik heb de operatie tweemaal eerder gehad: toen ik ongeveer acht jaar was en vijftien. De ingreep viel reuze mee: hij duurde een uur. Maar was wel onder gehele narcose. Het was dus een uur, plus een uur uitslapen en nu een paar dagen rustig aan doen en pijnstillers slikken (maar vooralsnog heb ik geen pijn). Er heeft dus ook geen onbreking plaatsgevonden in mijn Facebookgebruik Ik nam en plaatste een foto die ik nam terwijl ik naar het ziekenhuis liep, van de boom in de Laurierstraat met het gedicht erachter: mijn geboortestraat alles is kleiner geworden behalve de boom Ik zeg dit voor de grap, van het Facebookgebruik. Maar ik denk nu: wellicht vond...
Meer lezen

This big city life update: bike parking problems

This big city life update: bike parking problems Behind the doors, in the shadow of this building: http://goo.gl/maps/7tKOM  is where I park my bike. Yes, Dutch have parking places for bikes. I've asked my stupid landlord scumbag whether they could put a roof over the parking place, but they didn't. So it isn't that great after all (through the doors you get to outside again, behind the building).  Once a week, approximately, I come home with my bike and I have to jump over, o r wade through streams and pools of fresh pee to get to the doors. This does not please me. Many a moment I've spent dreaming about what I'd do to the person I'd catch peeing. So last Friday night, 11 PM, I got home and there was a guy peeing, and I was like: 'now what?'. Really there was only but one thing to do: ignore. So I just walked to the door with my bike, to come shoulders next to the guy peeing. My plan proved to be a success because then the guy started saying: ...
Meer lezen