blog

Mijn liefde, dus, voor de zusters en dokter verantwoordelijk voor mijn ooroperatie, zoals ik eerder schreef . (Er was me geen boeder toebedeeld, die dag. Wel reed een meneer me in mijn bed naar de operatiekamer, maar hij was van de logistieke dienst. Wat ik grappig vind: ik als als logistieke eenheid.) Maar ook de anesthesist was héél prettig. (Eén van de anesthesisten van een heel team. Maar dus degene die het patientcontact deed.) Hij vertelde me dat hij op zijn twaalfde aan ook zijn trommelvlies was geopereerd. Net als ik, dus: vroeger, maar nu weer.  "Het leek toen net of ik wel een half jaar in het ziekenhuis bleef." "Maar misschien heeft dat er mede voor gezorgd dat ik er nu werk." En, we blijven in kinderlijke sferen, hij deed me beloven dat ik aan iets prettigs zou denken op het moment dat ik onderging, als je dat zo noemt. Dat wilde ik écht doen, maar op het moment suprême kwam het er toch niet van. Maar ik weet inmiddels behoorlijk zeker, na drie operaties...

Ik ben vandaag geopereerd aan mij oor, aan mijn trommelvlies. Daar zat een klein gaatje in dat niet dichtging. Dat gaatje kun je dan laten zitten, maar ik was wel klaar met de ontstekingen, die je met dat gaatje eerder oploopt (één of twee keer per jaar, in mijn geval). En ook met dat ik, om ontstekingen te ontlopen, niet of nauwelijks zwom. Ik heb de operatie tweemaal eerder gehad: toen ik ongeveer acht jaar was en vijftien. De ingreep viel reuze mee: hij duurde een uur. Maar was wel onder gehele narcose. Het was dus een uur, plus een uur uitslapen en nu een paar dagen rustig aan doen en pijnstillers slikken (maar vooralsnog heb ik geen pijn). Er heeft dus ook geen onbreking plaatsgevonden in mijn Facebookgebruik Ik nam en plaatste een foto die ik nam terwijl ik naar het ziekenhuis liep, van de boom in de Laurierstraat met het gedicht erachter: mijn geboortestraat alles is kleiner geworden behalve de boom Ik zeg dit voor de grap, van het Facebookgebruik. Maar ik denk nu: wellicht vond...

Ik kwam er vorige week achter dat de Nederlandse regering iets goeds heeft gedaan: online poker legaliseren. Anderhalf jaar geleden kreeg ik mailtjes van meerdere pokeraanbieders dat ze stopten met hun diensten aanbieden in Nederland. Bijvoorbeeld van de grootste: Pokerstars. Ik dacht toen dat online poker verboden was en dat maakte me zó boos daarover dat ik daarna tot vorige week wachtte om uit te zoeken hoe alles precies zat. Maar toen las ik dus dat ik te cynisch was geweest, want het omgekeerde is dus het geval (maar wie verwacht er nu dat er iets goed gaat in dit land). In de applicatie van de pokeraanbieder die ik nu gebruik, Unibet, lees ik dat deze is goedgekeurd door de kansspelautoriteit en ik wordt er doorlopend op gewezen hoe lang ik al ingelogd ben, met de achterliggende suggestie of ik niet even pauze moet nemen. Frappant, voor me, met Unibet, is: ik had daar een half jaar geleden nog geld staan (een paar tientjes: ik speel om centen). Om dat geld eraf te krijgen mailde ...