"I welcome all feelings, good and bad" - overspannenheid en de Nederlandse Klimaatbeweging
Noodgedwongen heb ik mijn afgelopen klimaatweekend ook gebruikt voor geestelijk herstel. Ik heb de laatste tijd namelijk wat last gehad van wat overspannenheidsklachten. Overspannenheid komt vaker dan gemiddeld voor in de klimaatbeweging. Waarom is dat eigenlijk?
Het thema van het klimaatweekend was klimaatrechtvaardigheid. Op zondag kwamen de Guardians of the Forest langs. De dag werd geopend met verscheidene openingsceremonies, zo dansten we op drums en stelde iedereen zich kort voor. Ook brachten we offers door iets op het vuur te gooien. Dat was symbolisch: we gooiden er een takje op en daarbij uitten we een wens.
Mijn wens luidde:
"I welcome all feelings,
Good and bad,
There's a place for all of them"
Ik was erg onder de indruk van mijn eigen wens. Ik had hem niet helemaal zelf verzonnen: afgezien van de formulering was het wat een meisje me de avond ervoor had gezegd. Ze bemande de bar bij het kampvuur en als een goede barvrouw hoorde ze me aan. Ik was niet weinig onder de indruk van haar advies: het was precies wat ik nodig had.
Het goede advies was, denk ik, mede onverwachts doordat ze zelf behoorlijk zorgeloos overkwam. De rest van het weekend had ik veel gesprekken gehad met deelnemers die ongeveer in hetzelfde emotionele schuitje zaten als ik.
Hoe was mijn toestand dan precies? En wat had deze veroorzaakt?
Ik was de laatste maanden een beetje overspannen geraakt. De directe aanleiding daarvoor waren twee fossielvrij campagnes waaraan ik hard had gewerkt: de Haagse fietsparade voor het klimaat, van Den Haag Fossielvrij, en de Ontmasker Shell klimaatparade, van Fossielvrij Onderwijs (bijvoorbeeld had ik de video's verzorgd die je hier kunt terugvinden: https://www.facebook.com/pg/FossielvrijOnderwijs/videos/ en https://www.facebook.com/pg/DenHaagFossielvrij/videos/). Daarnaast deed ik nog een betaalde baan en had ik bepaalde emotionele zaken die ik maar niet helemaal een plekje kon geven. De symptomen van mijn overspannenheid waren vermoeidheid, prikkelbaarheid en periodiek overgestimuleerd raken door prikkels.
Er was dus voldoende aanleiding, maar toch vond ik het opvallend, omdat ik niet echt eerder zo erg last had gehad van overspannenheid en de genoemde symptomen. Tel daarbij op dat ik zo vaak hoor dat overspannenheid bovengemiddeld vaak voorkomt in de klimaatbeweging, en dan word ik nieuwsgierig hoe dat dan zit: is het toeval, of heeft het met de klimaatbeweging zelf te maken? Tijdens verschillende gesprekken gedurende het klimaatweekend, heb ik, samen met gesprekspartners, over de redenen voor overspannenheid in de klimaatbeweging nagedacht.
De aard van wat we doen: waarvoor we het doen
Deze reden heb ik vanaf het begin dat ik tot de klimaatbeweging toetrad, anderhalf jaar geleden, gehoord: je kunt nog zo hard werken, je bent meer dan een druppel op een gloeiende plaat. Ik hield steeds vol dat deze reden niet voor míj opging, want ík zit bij de klimaatbeweging zit om interessante dingen te doen, zoals het maken van gave content, zoals filmpjes en tekst. Ik kan het probleem van klimaatverandering ook goed relativeren, al is het maar omdát ik er zo weinig aan kan doen.
Maar misschien heb ik me groter gehouden dan ik me echt voel.
Als het minder goed gaat met je, langere tijd, dan kun je op gegeven moment oorzaak en gevolg niet meer zo goed uit elkaar houden. Feit is echter dat ik emotioneel helemaal stuk ging door de extreme regenval, deze herfst: voor iemand die klimaatverandering zo weinig doet, had dit gevolg ervan toch best veel impact.
Een ander voorbeeld is dat ik al twee weken nog geen één artikel heb kunnen openen over de extreme insectenuitsterving die gaande is.
De aard van wat we doen: hoe we het doen
De klimaatbeweging is geen politieke partij en zo minder een praatclub. We voeren actie. Als we geen actie voeren of geen actie aan het voorbereiden zijn, dan bestaan we eigenlijk niet. Vind ik. Even niet bestaan zou je als lekker rustig kunnen ervaren, maar acties zijn ook heel verslavend. Zonder actie val je in een gat. Dus wil je snel naar de volgende actie. En de volgende actie. Of desnoods post je maar vaak in de Facebookgroep van de Nederlandse Klimaatbeweging. Terwijl je zo hard bezig bent, sta je niet stil bij kleine oneffenheden in je leven, die zo buiten je gezichtsveld langzaam uitgroeien tot bergen van problemen. Zo verlies je bijvoorbeeld langzaam contact met oude vrienden van vóór de klimaatbeweging. Of zo kalft je interesse af in je gewone, betaalde werk, want dat is maar saai en gewoontjes; je staat er niet bij stil dat je de vastigheid niet alleen voor geld nodig hebt, maar misschien ook om je met beide benen op de grond te houden.
Of zo gaat het bij mij.
De aard van de mensen in de klimaatbeweging
Ik ben vanaf het begin onder de indruk geweest van de aandacht die er in de klimaatbeweging is voor hoe we ons vóelen. Afgelopen weekend kwam even de gedachte in me op dat deze aandacht ons misschien maar week maakt en bevattelijk voor overspannenheid.
Nu ik dit schrijf, denk ik dit helemáál niet meer.
Ik heb dit weekend uitgebreid over mijn gevoelens gepraat (tussen alle interessante workshops en lezingen door) en kan me nu eigenlijk niet meer voorstellen hoe ik er doorheen was doorgekomen zonder die lieve, attente toehoorders.
Het thema van het klimaatweekend was klimaatrechtvaardigheid. Op zondag kwamen de Guardians of the Forest langs. De dag werd geopend met verscheidene openingsceremonies, zo dansten we op drums en stelde iedereen zich kort voor. Ook brachten we offers door iets op het vuur te gooien. Dat was symbolisch: we gooiden er een takje op en daarbij uitten we een wens.
Mijn wens luidde:
"I welcome all feelings,
Good and bad,
There's a place for all of them"
Ik was erg onder de indruk van mijn eigen wens. Ik had hem niet helemaal zelf verzonnen: afgezien van de formulering was het wat een meisje me de avond ervoor had gezegd. Ze bemande de bar bij het kampvuur en als een goede barvrouw hoorde ze me aan. Ik was niet weinig onder de indruk van haar advies: het was precies wat ik nodig had.
Het goede advies was, denk ik, mede onverwachts doordat ze zelf behoorlijk zorgeloos overkwam. De rest van het weekend had ik veel gesprekken gehad met deelnemers die ongeveer in hetzelfde emotionele schuitje zaten als ik.
Hoe was mijn toestand dan precies? En wat had deze veroorzaakt?
Ik was de laatste maanden een beetje overspannen geraakt. De directe aanleiding daarvoor waren twee fossielvrij campagnes waaraan ik hard had gewerkt: de Haagse fietsparade voor het klimaat, van Den Haag Fossielvrij, en de Ontmasker Shell klimaatparade, van Fossielvrij Onderwijs (bijvoorbeeld had ik de video's verzorgd die je hier kunt terugvinden: https://www.facebook.com/pg/FossielvrijOnderwijs/videos/ en https://www.facebook.com/pg/DenHaagFossielvrij/videos/). Daarnaast deed ik nog een betaalde baan en had ik bepaalde emotionele zaken die ik maar niet helemaal een plekje kon geven. De symptomen van mijn overspannenheid waren vermoeidheid, prikkelbaarheid en periodiek overgestimuleerd raken door prikkels.
Er was dus voldoende aanleiding, maar toch vond ik het opvallend, omdat ik niet echt eerder zo erg last had gehad van overspannenheid en de genoemde symptomen. Tel daarbij op dat ik zo vaak hoor dat overspannenheid bovengemiddeld vaak voorkomt in de klimaatbeweging, en dan word ik nieuwsgierig hoe dat dan zit: is het toeval, of heeft het met de klimaatbeweging zelf te maken? Tijdens verschillende gesprekken gedurende het klimaatweekend, heb ik, samen met gesprekspartners, over de redenen voor overspannenheid in de klimaatbeweging nagedacht.
De aard van wat we doen: waarvoor we het doen
Deze reden heb ik vanaf het begin dat ik tot de klimaatbeweging toetrad, anderhalf jaar geleden, gehoord: je kunt nog zo hard werken, je bent meer dan een druppel op een gloeiende plaat. Ik hield steeds vol dat deze reden niet voor míj opging, want ík zit bij de klimaatbeweging zit om interessante dingen te doen, zoals het maken van gave content, zoals filmpjes en tekst. Ik kan het probleem van klimaatverandering ook goed relativeren, al is het maar omdát ik er zo weinig aan kan doen.
Maar misschien heb ik me groter gehouden dan ik me echt voel.
Als het minder goed gaat met je, langere tijd, dan kun je op gegeven moment oorzaak en gevolg niet meer zo goed uit elkaar houden. Feit is echter dat ik emotioneel helemaal stuk ging door de extreme regenval, deze herfst: voor iemand die klimaatverandering zo weinig doet, had dit gevolg ervan toch best veel impact.
Een ander voorbeeld is dat ik al twee weken nog geen één artikel heb kunnen openen over de extreme insectenuitsterving die gaande is.
De aard van wat we doen: hoe we het doen
De klimaatbeweging is geen politieke partij en zo minder een praatclub. We voeren actie. Als we geen actie voeren of geen actie aan het voorbereiden zijn, dan bestaan we eigenlijk niet. Vind ik. Even niet bestaan zou je als lekker rustig kunnen ervaren, maar acties zijn ook heel verslavend. Zonder actie val je in een gat. Dus wil je snel naar de volgende actie. En de volgende actie. Of desnoods post je maar vaak in de Facebookgroep van de Nederlandse Klimaatbeweging. Terwijl je zo hard bezig bent, sta je niet stil bij kleine oneffenheden in je leven, die zo buiten je gezichtsveld langzaam uitgroeien tot bergen van problemen. Zo verlies je bijvoorbeeld langzaam contact met oude vrienden van vóór de klimaatbeweging. Of zo kalft je interesse af in je gewone, betaalde werk, want dat is maar saai en gewoontjes; je staat er niet bij stil dat je de vastigheid niet alleen voor geld nodig hebt, maar misschien ook om je met beide benen op de grond te houden.
Of zo gaat het bij mij.
De aard van de mensen in de klimaatbeweging
Ik ben vanaf het begin onder de indruk geweest van de aandacht die er in de klimaatbeweging is voor hoe we ons vóelen. Afgelopen weekend kwam even de gedachte in me op dat deze aandacht ons misschien maar week maakt en bevattelijk voor overspannenheid.
Nu ik dit schrijf, denk ik dit helemáál niet meer.
Ik heb dit weekend uitgebreid over mijn gevoelens gepraat (tussen alle interessante workshops en lezingen door) en kan me nu eigenlijk niet meer voorstellen hoe ik er doorheen was doorgekomen zonder die lieve, attente toehoorders.
Reacties