Gevoelens en overwegingen bij de Kick Out Zwarte Piet-strijd
Bij het Kick Out Zwarte Piet-protest schoot ik helemaal vol toen ik het spreekkoor mee wilde doen:
(Met een voorzinger, waarna de groep het nazingt)
“Kick Out Zwarte Piet!”
“Zwarte Piet hóórt niet!”
“Zwarte Piet mág niet!”
“Zwarte Piet is zwart verdriet!”
Waarom schiet ik daarvan vol?
Deels omdat ik een softie ben.
Ook voor een deel omdat ik me de strijd tegen Zwarte Piet nu helemaal aantrek.
Het is een strijd, trouwens, waarbij ik, als wit persoon, te gast ben.
Waarom doe ik eraan mee?
De documentaire 'Wit is ook een kleur', van Sunny Bergman, bracht in beeld wat ik altijd al heb gevoeld. Als je iets aardigs doet voor een gekleurd persoon, dan voel je een beetje bij jezelf dat het éxtra aardig is. Dat is wit privilege dat je voelt, denk ik.
Een meer directe aanleiding was zien hoe Jerry en de andere Kick Out Zwarte Piet (KOZP) demonstranten gewelddadig gearresteerd werden als ze wilden gaan demonstreren tegen Zwarte Piet.
Van binnen schaamde ik me dood om me bij het KOZP-protest aan te sluiten: dat ik een extra gunst verleen door me aan te sluiten als wit persoon. Dat is toch gênant?
Die achtergrond droeg dan ook bij aan het volschieten.
Maar vooral is het gewoon het gevoel van saamhorigheid dat samen zo'n spreekkoor inzetten oproept. Het is zo mooi om je samen op die manier ergens voor hard te maken.
Dit zo opschrijvend, vraag ik me af of de hooligans die zaterdag aan de andere kant stonden, op sommige plaatsen letterlijk (https://www.facebook.com/vicenederland/posts/2080933468635875), niet gewoon ongeveer hetzelfde ervaren.
Ik denk het wel.
En ik denk dat ik er alleen op op wil zeggen: context maakt verschil.
KOZP maakt zich geweldloos sterk voor hun zaak. Daarbij moet ik aantekenen: hoewel dat in Den Haag niet lukte, was het wel de bedoeling om het spreekkoor bij de route te doen. Dat is wel indringend, het is zeg maar auditief geweld. Hierbij is de context: het is een lange route. En de context is dat KOZP niet gehoord wordt als ze hun boodschap niet bij de route verkondigen. Dat is hun lange ervaring.
En een belangrijke context is wie de minderheid is. De hooligans vertegenwoordigen een oude meerderheidsmening, oftewel: hoe het meer dan honderd jaar is geweest. Die mening is makkelijk. Status quo veranderen niet. Om Sylvana Simons te parafraseren: "Geen enkele emancipatiebeweging is ooit met open armen ontvangen".
(Met een voorzinger, waarna de groep het nazingt)
“Kick Out Zwarte Piet!”
“Zwarte Piet hóórt niet!”
“Zwarte Piet mág niet!”
“Zwarte Piet is zwart verdriet!”
Waarom schiet ik daarvan vol?
Deels omdat ik een softie ben.
Ook voor een deel omdat ik me de strijd tegen Zwarte Piet nu helemaal aantrek.
Het is een strijd, trouwens, waarbij ik, als wit persoon, te gast ben.
Waarom doe ik eraan mee?
De documentaire 'Wit is ook een kleur', van Sunny Bergman, bracht in beeld wat ik altijd al heb gevoeld. Als je iets aardigs doet voor een gekleurd persoon, dan voel je een beetje bij jezelf dat het éxtra aardig is. Dat is wit privilege dat je voelt, denk ik.
Een meer directe aanleiding was zien hoe Jerry en de andere Kick Out Zwarte Piet (KOZP) demonstranten gewelddadig gearresteerd werden als ze wilden gaan demonstreren tegen Zwarte Piet.
Van binnen schaamde ik me dood om me bij het KOZP-protest aan te sluiten: dat ik een extra gunst verleen door me aan te sluiten als wit persoon. Dat is toch gênant?
Die achtergrond droeg dan ook bij aan het volschieten.
Maar vooral is het gewoon het gevoel van saamhorigheid dat samen zo'n spreekkoor inzetten oproept. Het is zo mooi om je samen op die manier ergens voor hard te maken.
Dit zo opschrijvend, vraag ik me af of de hooligans die zaterdag aan de andere kant stonden, op sommige plaatsen letterlijk (https://www.facebook.com/vicenederland/posts/2080933468635875), niet gewoon ongeveer hetzelfde ervaren.
Ik denk het wel.
En ik denk dat ik er alleen op op wil zeggen: context maakt verschil.
KOZP maakt zich geweldloos sterk voor hun zaak. Daarbij moet ik aantekenen: hoewel dat in Den Haag niet lukte, was het wel de bedoeling om het spreekkoor bij de route te doen. Dat is wel indringend, het is zeg maar auditief geweld. Hierbij is de context: het is een lange route. En de context is dat KOZP niet gehoord wordt als ze hun boodschap niet bij de route verkondigen. Dat is hun lange ervaring.
En een belangrijke context is wie de minderheid is. De hooligans vertegenwoordigen een oude meerderheidsmening, oftewel: hoe het meer dan honderd jaar is geweest. Die mening is makkelijk. Status quo veranderen niet. Om Sylvana Simons te parafraseren: "Geen enkele emancipatiebeweging is ooit met open armen ontvangen".
Reacties