Brugge, Kustpad: Sluis - Neeltje Jans

Blog over mijn bezoek aan Brugge, in België, en het lopen van vier dagen Kustpad, in Zeeland, van Sluis naar Neeltje Jans. De foto's vind je ook in dit album. 

Ik heb deel 2 en 3 van het Kustpad erop zitten: Zuid- en Noord-Holland, Friesland en Groningen. Nu rest mij deel 1: Zeeland. Ik eerst dacht: dat moet goed bereikbaar zijn vanuit Den Haag, maar beginpunt Sluis is vier uur met het OV. Ik keek dus of ik ergens in Sluis of ergens in de buurt wilde overnachten. Zo'n plaats bleek er te zijn: Brugge. Nog steeds een uur met de bus, maar ik wilde graag naar Brugge, omdat daar de fantastisch leuke film In Bruges speelt. Ik herkeek die film na mijn trip en zag tot mijn vreugde daarin een shot van de Onze Lieve Vrouwe kerk in de mist, net zoals ik die op de foto nam (zie hier rechts). Ik kwam 27 december in Brugge aan, en de film speelt ook precies in de kerstperiode. En dan is het mistig en koud, legt Ken (Brendan Gleeson) in de film uit, ik geloof aan Harry (Ralph Fiennes), de criminele opdrachtgever, over te de telefoon. 

Ik nam deze foto's tijdens een fietstoer met Quasimodo Tours. Het viel me op dat je steeds kerktorens nogal imponerend op je neer voelt kijken als je door de stad wandelt of fietst. Zo voelde het voor mij. Dit voelde niet bedreigend ofzo en misschien wel veilig, alsof er over je wordt gewaakt. Wellicht dat het anders is als je gelovig bent en een zonde hebt begaan... 

Zelfs bomen kun je je niet achter verstoppen, niet in de winter... (Deze foto genomen bij de Bonifaciusbrug, bij de indrukwekkende De Vier Ruiters van de Apocalyps.)

De tour ging ook langs de 'longen' van de stad: de stadswallen die nu een groot park zijn. Ik het tafereel links er gaaf uitzien, met de schermen, hoewel de schermen nog niet in gebruik zijn...

'S avonds zag het er uit zoals je hiernaast ziet: mammoets! Hoe cool 🦣

Voor ik deze lichttour deed, 's avonds pas, deed ik wat cultuur op: een tour van de stadsbrouwerij De Halve Maan, die Brugse Zot brouwt en Straffe Hendrik en Blanche De Bruges. De bieren worden in de brouwerij in de stad gebrouwen en waarna het met een leiding van ruim 3 kilometer naar buiten de stad gaat, alwaar het gebotteld wordt. De gids (links op de foto) legde uit dat het slechts een gerucht is dat Brugse huishoudens op de pijpleiding zijn aangesloten en een bierkraantje in hun keuken hebben. Ik bezocht ook de O.L.V. kerk en het museum daarbij, waar Michelangelo's Madonna met Kind beeld zag (vóór de biertour).

  

Na al deze indrukken en het ongefilterde Zotje dat ik na de tour kreeg, was ik met falafel en patat op bed gaan liggen. Maar ik had gehoord tijdens de fietstour over de 'lichtbelevingswandeling', onderdeel van het Wintergloedfestival, dus ik trok mezelf uit bed om de 3,5 kilometer lange route te lopen. Het opstaan was het enige zware: de route was koud, maar fantastisch mooi. Veel bewegende projecties. Indrukwekkend vond ik de epische strijd tussen de maan en de zon die op de Jeruzalemkapel werd afgebeeld. En de fenix op het spuitende water van een fontein (op de Augustijnenrei). Verder waren er interactieve onderdelen, zie hiernaast.

En meer verstilde werken, zoals links te zien. De route ging van koude kunstwerken, buiten de stad, naar warme kunstwerken in de binnenstad. Koud en warm uitziend, natuurlijk. Want het was koud buiten.

Zondags ging ik het Kustpad lopen. Ik begon met etappe 1, die ik liep van Sluis naar Cadzand (zoals alle lange afstandwandelingen kun je ook andersom lopen) (je kunt Google Maps naast deze blog houden, dat heb ik ook gedaan om dit te kunnen schrijven). De foto rechts is van in de buurt bij Retranchement. Rechts op de foto een verdedigingswal, overgroeid, maar nog met kanonnen erop (zoom in op de foto uit het album om ze te zien). Veel van de bordjes langs de route vertelde over dit soort verdedigingswerken en hoe die een rol speelde tijdens de 80-jarige oorlog. En ze vertelden over kuststeden: ooit was Brugge dat, tot de 12e eeuw, maar omdat het riviertje de Zwin dichtslipte, schoof die havenfunctie op naar plaatsen aan de Zwin die dichter bij de zee liggen. Als je meer wilt lezen, zie de bordje langs de route. Of de gids (die momenteel op de website van wandelnet is uitverkocht) of deze wandelblog van Frank. Etappe 1 op Strava.

Ik overnachtte in een leuk hotel in Cadzand, een stukje van de kust af (dus extra lopen: bij Bruist! Het hotel had ook een goede keuken. Daarna liep ik een gedeelte van etappe 2: tot Vlissingen. Voordat ik de Westerschelde overstak met het Veer, liep ik door  natuurgebieden waar het zoute water naar binnen stroomt. Rechts zie je aan de horizon de zee.

Soms ziet het er best doods uit. Links zie je het Waterdunen natuurgebied. Een populaire vogelbroedplaats, maar in de winter natuurlijk wat minder. 

Dit was in Vlissingen, bij het Keizersbolwerk. 

Het veer naar Vlissingen haalde ik net. Of ze wachtten een minuut op me wachtten, dankzij de mevrouw bij de kassa. Ze wenstte me ook nog een gelukkig nieuwjaar, toen ik van de kassa naar de boot begon te rennen (dat vond ik beleefd om te doen: ze wachtten toen toch al op me).

Etappe 2 op Strava (ik had mijn GPS-horloge uitgezet op het veer, maar Strava rekent de overtocht toch mee). Meer foto's op Google photos en Strava.

De volgende dag liep ik nog een deel van de tweede etappe, alsmede de derde. Ik ging over de hoogste duinen van Nederland, tussen Vlissingen en Zouteland. Ze komen tot 54 meter boven NAP.  Op plaatsen wordt er vanaf ge-parasaild.

Het waaide hard, de meeuwen rechts hingen stil in de lucht, op de wind.

Brede stranden.

Wilde zee.

Dit was in Westkapelle. 

Ik wandelde op 31 december dus er was vuurwerk en dit fikkie dat ik in de polder zag, vanaf een Duin, na Westkapelle, vóór Domburg.

Aan het einde van mijn wandeldag brak nog heel even de zon door.

De Strava van deze derde dag.

Ik overnachtte bij een gezin met vier kinderen in Aagtekerke, onder Domburg. Het oudste meisje was 8 jaar, daarna een jongetje en dan weer twee meisjes. De vader van het gezin vertelde dat er Aagtekerke ongeveer 1500 inwoners heeft. 2/3 daarvan is kerkgaand. Het gezin was dat ook. 

Ik sliep die nacht niet heel vast (ik kreeg geen diepe slaap, vertelde mijn Samsung horloge me de volgende ochtend). Dit kwam mede doordat ik de gordijnen had opengelaten omdat ik een mooi uitzicht had vanaf mijn logeerkamer. Deze foto nam ik rond 8 uur, net voor het ontbijt. De haan kraaide al om 5.38 uur, of toen hoorde ik hem voor het eerst. Dit ondanks dat ik opzocht dat de astronomische ochtendschemering pas om 6.48 uur begon. 

Daarna liep ik het vierde deel. Het waaide hard. Ik kreeg behoorlijk wat zand in mijn bagage. Ik liep een stuk over het strand, bij Oostkapelle. 

Dat strand was zo breed, dat ik 2 keer tegen een watergeul aanliep. Eén keer sprong ik eroverheen, één keer waadde ik erdoorheen (teruglopen doe ik natuurlijk niet). 

Ik twijfelde nog of ik naar Neeltje Jans moest lopen: een groot kunstmatig eiland in de Oosterschelde, aangelegd in verband met de Oosterscheldekering. Ik was namelijk bang dat de bus misschien niet zou rijden en dat ik daarna nog verder door moest lopen. Maar dit ging goed. Of goed genoeg: ik kwam niet snel genoeg lang het bezoekerscentrum, dat dicht was (1 januari), toen reed de bus naar het noorden voor me langs en mocht ik een half uur wachten op de bus naar het zuiden. In dat half uur ging het regenen en werd ik nog op de valreep ziek (ik wilde niet schuilen en de bus missen). De etappe stop dus op Neeltje Jans en gaat er volgende keer verder. Deel 4 op Strava.