Vogelnieuws uit het balkengat

Mijn ouders kijken thuis uit over de Vliet en over een stel balken dat daarin drijft: een balkengat. In het balkengat huizen vogels. Dus dat is nu mijn favoriete gespreksonderwerp, als ik op bezoek ga: hoe het met de vogels gaat. Ik heb het er misschien liever over dan over mensen en zeker liever dan over mezelf. 

In het balkengat zijn meerkoetjes: twee stelletjes die elk de helft van het gat als territorium hebben. Of: de grenzen van dat territorium worden continu betwist. Dus af en toe zie je het tot een confrontatie komen. Of tot een dreigen daartoe. Zo zagen we nu een meerkoetje met gespannen, overeind staande vleugels richting een andere drijven.

Maar tijdens dit bezoek ging het grote nieuws over de ganzen, die eigenlijk verderop op de Vliet huizen, maar dezer dagen bij het balkengat overnachten, in verband met de kou.

Deze groep ganzen is blijkbaar ruziënd uit elkaar gevallen. Het waren er acht: zes grauwe en twee witte. Twee van de grauwe zijn er nu niet meer. Ik neem aan vertrokken, want het zal ook weer niet zo dramatisch zijn als ganzenmoord. En de twee witte proberen nu tevergeefs aan te sluiten bij de overige vier. Maar ze zijn niet meer welkom.

Nu ik er over nadenk vind ik het eigenlijk niet meer zo vermakelijk meer. Maar wel verdrietig. En ook een beetje over mij gaan.