Antiracisme en de klimaatstrijd

Fijn om bij het klimaatalarm te zijn, pijnlijk om er degenen te zien die mij Den Haag Fossielvrij hebben uitgezet, omdat ik er antiracisme en intersectionaliteit wilde introduceren. Het zal wel getuigen van een leven van privilege, maar heb me nooit eenzamer, erger in de steek gelaten en verraden gevoeld dan hierin. Mensen waarmee ik jarenlang heb samengewerkt, die me van de één op de andere dag niet meer wilden kennen en anderen die deden of dit normaal was.

Ik ben hierbij geen slachtoffer geworden van racisme, want ik ben wit, maar wel denk ik nu beter te snappen hoe racisme groepen verdeelt en actie voor een betere wereld frustreert. Ik denk dat de klimaatbeweging de antiracismestrijd niet kan of mag negeren. Ze moet er iets mee. Samen met strijdmakker Karin wilden we bij Den Haag Fossielvrij het gesprek aangaan over hoe dan. Maar men durfde dat niet aan. Sommigen werden zelfs boos en toen was ik, samen met Karin, plots niet niet meer welkom. De brief waarin we uitlegden hoe wij dit ervaarden en waarin we opnieuw de dialoog probeerden aan te gaan, werd genegeerd. De moederorganisatie hoorde ons aan, maar deed uiteindelijk niks.

En zo blijft men ook in dit voorbeeld antiracisme en de klimaatstrijd scheiden. Bij het klimaatalarm was er wel veel aandacht voor antiracisme, maar ik geloof er niet meer zo in. Want het gaat bijna altijd over racisme bij de ander, in plaats van ook te kijken naar hoe we zelf racisme in stand kunnen houden (al dan niet onbewust of onbedoeld). Want racisme is niet alleen een individuele misdraging, maar een systeem van onrecht dat we met heel de maatschappij in stand houden en waar we met zijn allen aan moeten werken om het te stoppen, net als klimaatverandering.