geluk is als een koelkast: fijn als hij vol zit, maar té vol is ook niet goed, want dan raak je dingen erin kwijt

Twee bijzondere ontmoetingen vandaag.

1. Free West Papua Campaign (Nederland) stond vandaag voor het Vredespaleis, omdat 1 juli 1971 de onafhankelijke Republiek van West-Papoea werd uitgeroepen. Ik liep in mijn middagpauze langs ze en ging gedag zeggen en toen werd ik herkend, omdat ik bij hun demonstratie bij de Amerikaanse ambassade, vorige week, had gesproken. Deze ontmoeting stemde mij deemoedig: het was zo'n kleine moeite voor me, vergeleken de dappere strijd die de Papoea's leveren!

2. Sinds deze week doe ik een mondkapje op in de supermarkt. Ik doe dat onder andere omdat ik vind dat eigenlijk iedereen dat zou moeten doen. Ik stond bij de groenten en toen zwaaide een klein meisje naar me, een beetje om de hoek en een paar schrappen verder. Ik zwaaide vrolijk terug. Deze ontmoeting stemde me nieuwsgierig. Het meisje keek zelf niet nieuwsgierig, maar gewoon vrolijk, maar ik vroeg me toch af of ze zwaaide om vast te stellen of mensen met mondkapje weten wat dat is: zwaaien 😄

Ik postte in de Haagse Klimaatbeweging, op Facebook:
“De vraag moet niet zijn of intersectionaliteit bij de klimaatbeweging hoort, maar op welke manier het erbij hoort. Hoe geef je daar als beweging invulling aan.”
Gisteravond hadden we een geslaagde bijeenkomst in Grand Café Utopie over het thema intersectionaliteit en de Haagse klimaatbeweging. De quote hierboven was van één van de deelnemers.
Lees in dit artikel waarom je bewust zijn van intersectionaliteit belangrijk is: https://www.groene.nl/artikel/je-moet-de-onderdrukking-blootleggen
En lees in dit artikel over intersectionele klimaatpolitiek: https://joop.bnnvara.nl/opinies/klimaatracisme-vraagt-om-een-intersectionele-klimaatpolitiek
👉 Om de frontlinies tegen de fossiele macht overal ter wereld te ondersteunen, is ook in Den Haag een sterke, brede en intersectionele beweging nodig.
Mijn verhaal erbij:
Ik vond deze avond over intersectionaliteit en de klimaatbeweging goed, maar ook heftig.
Ik vond het erg helend om te horen hoe dit onderwerp bij anderen leeft. We hebben het er namelijk eigenlijk nooit écht over. Het blijft vaak abstract.
De twee artikelen die ik bij de foto deel kunnen dit een beetje illustreren. Het verhaal over intersectionele klimaatpolitiek ken ik inmiddels erg goed. Maar misschien té goed. Want het is best abstract voor me geworden. Ik kan er me eigenlijk geen individuele mensen meer bij voorstellen.
Vind ik niet fijn om te zeggen.
De persoonlijke benadering in het artikel in de Groene, verbindt intersectionaliteit dan weer aan mensen. En zo ook aan mijn gevoel.
Hoe die twee te combineren? Ik ben er van overtuigd dat het niks wordt met ongelijkheid bestrijden als we het niet op systeemniveau aanpakken, bijvoorbeeld politiek, maar ook door afspraken met elkaar te maken in groepen. Maar je mag niet uit het oog verliezen dat het uiteindelijk draait om *mensen*.

Ik was aan het koken en ging op mijn computer om een Duolingo les te doen.

Toen rook ik aan mijn vingers, om vast te stellen of ze niet te heet waren van het snijden van de rode peper.

Ze roken naar citroen.

Ik nadenken over welk ingrediënt dat was, dat naar citroen rook.

Toen bedacht ik me: dat is mijn baardolie!

Ik heb de verleiding weerstaan de baardolie door het eten te doen.

(week 5 van de semi-lockdown)

 

Ik heb me voorgenomen eens per dag naar buiten te gaan, voor een ommetje.

Dus nu ga ik in mijn werkpauze.

Maar eerst heb ik me dan omgekleed, van joggingbroek in nettere, werkkleding.

Me mooi maken, voor als ik onderweg het Coronavirus tegenkom.

'Mensen gaan altijd dood', kun je nu zeggen. Maar dan moet je ook bedenken dat je akkoord gaat met dat dokters bepaalde mensen moeten laten sterven: ouderen, zwakkeren. Bij dat je hen je die keuze aandoet. En sta stil bij de twijfels die daarna bij nabestaanden blijven leven. En bij de persoon zelf.

En, ja: dit drama speelt altijd, net buiten ons zichtveld, bijvoorbeeld tijdens griepepidemieën. Maar voorstanders van een lockdown (van strengere maatregelen) maken zich nu druk om *voorkombare* doden.

Naar jezelf toerekenen

Remkes, in zijn hoedanigheid als voorzitter van een adviescommissie voor het kabinet: ,,Iedereen rekent naar zichzelf toe na dit advies, van actiegroepen tot politieke partijen. Ze concluderen allemaal dat van openstelling van Lelystad Airport geen sprake meer kan zijn. Maar dat is wat onze commissie betreft helemaal niet aan de orde.”

Remkes kijkt nogal kritisch naar actiegroepen, dat bleek ook uit de brief die hij afgelopen week schreef, in zijn functie als waarnemend burgemeester.

Maar actiegroepen die zich zorgen maken over groei van de luchtvaart rekenen niet naar zichzelf toe. Ze kijken naar het huishoudboekje van schadelijke stoffen om vervolgens alleen te kunnen concluderen dat we zwaar in het rood staan voor wat betreft stikstof- en CO2-uitstoot. Wie gaat dit oplossen? Remkes, dan weer in zijn hoedanigheid van waarnemend burgemeester? Dat lijkt me wel een zorgtaak die hij heeft te vervullen.