blog

In de lange lijst met fictie die me getraumatiseerd heeft, komt Bonita Avenue met stip binnen. Als ik meer sadistisch was, zou ik dit boek cadeau doen aan judoënde vrienden (dat ga ik toch gewoon doen, hoor). Waar Reve zich nog richtte op 'de onderkant van de mens', haalt de hedendaagse schrijver de mens helemaal uit elkaar, zogezegd. Dat traumatiserende is natuurlijk een verdienste van Peter Buwalda: niet alleen is die nare gebeurtenis op zich goed beschreven, ook zijn de karakters zo geloofwaardig dat ik niet kan helpen met ze mee te voelen. Niet dat ik van ze houd, overigens. Of misschien ook wel: zoals ik ook wel een liefde/haat relatie met mezelf kan hebben. Ik herken me in alle karakters wel een beetje. Per saldo haat ik Siem het meest, maar die haat zichzelf ook het meest. De enige goede verklaring die ik kan verzinnen voor dat hij zijn zoon vermoord (en dan zichzelf) is dat die zoon deel van hem zelf is.  Siem staat ver van zijn gevoelens af. Dat maakt het

Endymion and Rise of Endymion are the last two books in a series of four known as the  Hyperion Cantos . I didn't like these books enough. They're hardly related to the first two. All the things I wanted to know about how they'd evolve, didn't evolve in a satisfying way: all the Ultimate Intelligence war; the Shrike itself. Even plot lines that are set up in the fourth book, aren't concluded satisfyingly (main and sub plots lines. A sub plot I'm thinking about is the scheming by the Pax Mercantilus).   Also I didn't like this Buddhist philosophy stuff, which plays an important part. I've been interested in Buddhism but I thought this to be just a poor version of it.   That leaves some cool hard scifi and world building.   Honestly, I think Simmons didn't know what to do himself and the project should have been aborted. The last two books hurt the first two, almost in a Dune prequels kind if way. What I liked so much about the first book, was tha