Zero-sum kabinetsonderhandelingen

Ik post er niet meer veel over, maar ik ben nog steeds behoorlijk bezig met poker.

Wanneer je je meer in verdiept in hedendaagse theorie over het spel, dan wordt poker steeds meer mathematisch en zo minder toepasselijk op het echte leven.

Maar de essentie blijft: het is een zero-sum game (rake buiten beschouwing gelaten). En veel in het leven is ook zero-sum.

Bijvoorbeeld politiek.

Dat betekent niet gelijk dat je een cynicus als Donald Trump hoeft te worden. Maar het betekent wel dat ik nadenken over het mislukken van de formatie met GroenLinks behoorlijk nutteloos vindt.

Rutte had *niks* te verliezen door *niks* aan Klaver te geven. Iedereen kon met die kennis van te voren beredeneren dat de onderhandelingen met GroenLinks zouden mislukken.

In het stuk uit de NRC van afgelopen zaterdag toont Rutte zich boos, want had Klaver niet eerder met zijn immigratie-eisen kunnen komen. Klaver, aan de andere kant, zal onbegrip hebben over het helemaal niet schuiven door zijn onderhandelingspartners.

Beiden zullen wel gelijk hebben. Of misschien is één van de partijen meer schuldig. Maar, mijns inziens, is eenieder naïef, of te idealistisch, als die denkt dat de onderhandelingen meer dan een heel kleine kans van slagen hadden.