racism is a huge sociatal trauma. you can't subjucate peoples for centuries without that leaving a mark, on both sides. for the oppressors side, they have to deal with the guilt somehow. coming to face with it, is a big first step. too big a step for most. it doesn't help with that, then, that our entire culture seems one big defense mechanism for looking away and lulling us into thinking we're okay. the best in fact, so that's why we just can go on, for instance, with these colonial wars, with drones, diplomacy and the old fashioned kind Trump favors. and we say black and brown people are just mistaking when they're bringing up racism. or they're told, the ugly liberal way, that they should bring their message nicely, thus putting the onus on them. us never changing, them always having to explain themselves they're people too.
Een moment tijdens de Antwerpen Marathon
Een moment tijdens de Antwerpen Marathon, die ik gisteren liep: Na een brug onderdoorgang, was er een bocht naar links. Ik sneed hier -al rennend- een beetje af, door van de weg, op de stoep te gaan. Hierdoor zag de politieagent die het verkeer stond te regelen me niet aankomen. Hij dacht dat er een onderbreking was in de stroom van lopers. Dat moment gebruikte hij om een groep wachtende kinderen over te laten steken. Ik geloof dat het orthodox-Joodse kinderen waren. We liepen namelijk door Joodse buurten. De kinderen hadden nette, zwarte kleding aan. In mijn beleving. Wat het moment zo mooi maakte: De kinderen renden naar de overkant. Ik ging de bocht om. Een kort ogenblik renden we zo dezelfde kant op. De kinderen stóven voor mij weg. Lachend, vrolijk, speels. Maar dat leken ze heel gecoördineerd te doen. Ik ervaarde een associatie van dat we een vlucht vogels waren in een omgekeerde, uitwaaierende v-formatie, met mij als punt van oorsprong. (Haven Antwerpen, foto door medeloper Alfr...
Reacties