Campagnevoeren in snackbar Smul

Vanavond GroenLinks campagnemateriaal achtergelaten bij snackbar Smul: de flyers van lijsttrekker Inge en de ansichtkaarten van mezelf. Ik had dat eerder ook gedaan bij de Chinees, toen ik alleen nog Ingemateriaal had. Toen ik daar weer vegetarische foe yong hai ging halen, lag er een tijdschrift op Inge, terwijl de tijdschriften eigenlijk op een heel ander tafeltje horen te liggen. Dat vond ik eigenlijk wel schattig. Nu, bij snackbar Smul, was ik bang dat de PVV'er die net voor mij twee hamburgers had besteld (één met gebakken ei), ze gelijk in de prullenbak zou donderen, nadat ik er vandoor was gedaan met m'n patatje oorlog met uitjes en mijn vegetarische Turkse pizza met alles erop (dat is met sambal en knoflook). Dus dat wordt snel weer langsgaan. En dat is nog best gezond: op de Turkse pizza doen ze sla en tomaat. Op de hamburgers trouwens ook.

Ik vroeg natuurlijk netjes toestemming aan de jongen van de snackbar. Hij vond het allemaal wel best, wat ik op de toonbank legde. Zijn vader was enthousiaster geweest, toen ik een paar weken geleden met een groepje GroenLinksers langskwam. Met dat groepje waren we het Zeeheldenkwartier doorgetrokken. Vader vertelde toen dat hij altijd GroenLinks stemde en dat hij helemaal weg was geweest van Femke. Ik zei dat we met Inge onze eigen Haagse Femke hebben. Landelijk hebben we nu Bram van Ojik. Met deze gemeenteraadsverkiezingen kan trouwens ook op mij gestemd worden. Ja: Femke, antwoordde hij, en daarna een andere vrouw, een Bram geloofde hij niet echt in dat die bestond en, ten slotte, een belofte: heel het snackbarpersoneel en zijn vrouw zouden op mij stemmen. Zes stemmen in de pocket!

Zoonlief vond dat toen wel prima, want die politiek interesseerde hem toch niks.

Des te leuker vond ik het dat hij mijn ansichtkaart nu bekeek en las. Mijn ultrakorte boodschapjes daarop kwamen over, waardoor ik kon bevestigen dat ik inderdaad wil dat we de stad intrekken, om naar mensen te luisteren en dat ik vind dat mensen voor parkeerplaatsen moeten betalen. Maar, legde ik mijn boodschap verder uit: we luisteren naar mensen, en nemen mee wat die zeggen, maar vervolgens leggen we dat dan naast onze eigen uitgangspunten. Zo kan men wel parkeerplaatsen willen, maar wij vinden dat ze daarvoor moeten betalen. En er staat "geen parkeerplaatsen, maar bomen": ik wil, en GroenLinks wil, dat er veel groen komt, ook in dit Zeeheldenkwartier.

Maar er stond ook een PVV'er te bestellen. Dus zo ononderbroken als ik mijn betoog beschrijf, verliep het niet. Maar dat is ook goed.

Op parkeerplaatsen slaat hij aan. Hij en zijn vriendin hebben allebei een auto nodig, voor hun werk. En die k*lijers laten hem daarvoor veel te veel betalen. Ik leg daarop uit dat als je een auto nodig hebt voor je werk, je bepaalde vrijstellingen kunt krijgen. Hij vraagt of ik zelf een auto heb. Nee, antwoord ik, ik heb niet eens een rijbewijs. Ja, zegt hij: jij kunt lekker naar je werk fietsen, hier in Den Haag. Nee, antwoord ik: ik heb bijvoorbeeld in Utrecht gewerkt, en toen fietste ik hier naar het station en pakte ik daar weer een volgende fiets op het station. Hij antwoordt dat ik de enige ben die zo gek is dat te doen. Want, komt de aap dan uit de mouw: zijn nachtportierswerk in Rotterdam en het werk achter de kassa in het benzinestation van zijn vriendin zullen best ver weg zijn, maar ze vertikken het ook maar iets van die afstand te fietsen.

Maar dat laatste kwam ik niet aan toe te zeggen: mijn patatje oorlog met uitjes en mijn vegetarische Turkse pizza met alles erop was inmiddels klaar. Ik nam er ook nog een blikje cola bij.