Jump Pietjes

Ik schrok me een hoedje toen ik vorig jaar enigszins toevallig tegen Zwarte Pieten aan het einde van de sinterklaasstoet aanliep. Tegen de Jump Pietjes van Planet Jump, om precies te zijn. Het voelde unheimisch en een beetje bedreigend.
Ik weet niet precies waarom ik schrok. Het is een wirwar aan redenen.
Toen ik begon mee te doen met protesteren met Kick Out Zwarte Piet (KOZP,) twee jaar geleden, was ik nog niet heel erg bij het onderwerp betrokken. Ik vond Piet wel fout, maar vóelde dat nog niet echt. Ik ging vooral mee omdat ik de filmbeelden had gezien van dat KOZP nogal gewelddadig werd ingerekend in Rotterdam. Ik kreeg daarvan behoorlijk sterk de indruk dat er met twee maten wordt gemeten en wilde dat voor mezelf zien.
Pas nadat ik mee was geweest met KOZP ben ik me meer gaan verdiepen. Of eigenlijk in antiracisme en breder: alle emancipatiestrijd en wat identiteitspolitiek wordt genoend ('identiteitspolitiek' is een term die vooral gebruikt wordt om die strijd weg te zetten, maar voor mij persoonlijk betekent het alle emancipatiestrijd zoals die nu wordt gevoerd).
Het was geen plots moment, maar een geleidelijke ontwikkeling dat ik ben gaan inzien en vervolgens vóelen: Zwarte Piet is super racistisch. Geleidelijk ontwikkeld inzicht, maar het overvalt je dan plots als je een Piet ziet.
Ik was daarvoor ook wel al eens geschrokken, bijvoorbeeld toen ik een Piet op werk zag.
En hier moet ik een kanttekening plaatsen: het is mijn privilege, als wit persoon, om niet of nauwelijks geconfronteerd te worden met (dagelijks) racisme. Zwarte mensen en mensen van kleur zullen véél meer gevoelens hebben bij Zwarte Piet en ander racisme.
Het schrikken dat ik deed lijkt óók een beetje op hoe het was toen ik klein was. Dat zit er ook een beetje bij (Sinterklaas ervaarde ik als indrukwekkend, maar Piet als eng. Best erg om zo te constateren).
"Unheimisch en een beetje bedreigend" heb ik ook gezegd in mijn andere blog, over het geweld dat het protesteren met KOZP oproept bij de pro-Pieten. Dat geweld heeft iets oers, maar bepaald niet in positieve zin.
Een ander zijstapje: ik ga Sinterklaas waarschijnlijk niet meer leuk vinden. Of het hele feest moet wat mij betreft anders, dat gedoe met boete en schuld kan niet echt meer. ('Is het dan nooit genoeg voor die KOZP-lui?' Antwoord: ík heb nooit gezegd dat 'alleen dit of dat element anders hoeft'. Maar van de andere kant roept men wel net iets te hard: 'maar na [vul een aanpassing in, meestal roetvegen] moet men echt zijn mond verder houden'.)
Maar het geweld van de pro-Pieten legt dus een knoop in mijn buik. Ik was niet bij het geweld in Den Haag, vorig jaar, want ik was eerder weg omdat ik eerder dacht dat het was afgelopen (het protest verliep warrig, omdat KOZP op geen enkele zichtbare plek van de gemeente mocht staan). Ik was wat gaan drinken met mede-demonstrant Liesbeth en op dat moment kreeg ik een sms'je van iemand die er nog bij was, dat er geweld was.
Dus dat droeg ik allemaal mee toen ik tegen de Jump Pietjes aanliep.
Wat niet meespeelde, maar dat had kunnen doen, was dat ik eerder over de Jump Pietjes had gelezen, als advertentie op Facebook of Twitter, of misschien gewoon als post. Ik vond het superschattig toen ik het las: Jump Pietjes. Maar ik was er toen niet vanuit gegaan dat ze zwart zouden zijn. Al het andere klopte ook wel aan ze, qua schattigheid: ze jumpten op een trampoline op een wagen die meegetrokken werd in de stoet.
Superschattig, maar dat registreerde ik pas achteraf, want op het moment zelf was ik vooral perplex.

Reacties

Populaire posts van deze blog

'Allahu Akbar'

Witte Onschuld en Joris Luyendijk

Een ode aan het ziekenhuis en verplegers