Een ode aan het ziekenhuis en verplegers

Ik ben vandaag geopereerd aan mij oor, aan mijn trommelvlies. Daar zat een klein gaatje in dat niet dichtging. Dat gaatje kun je dan laten zitten, maar ik was wel klaar met de ontstekingen, die je met dat gaatje eerder oploopt (één of twee keer per jaar, in mijn geval). En ook met dat ik, om ontstekingen te ontlopen, niet of nauwelijks zwom.
Ik heb de operatie tweemaal eerder gehad: toen ik ongeveer acht jaar was en vijftien.

De ingreep viel reuze mee: hij duurde een uur. Maar was wel onder gehele narcose. Het was dus een uur, plus een uur uitslapen en nu een paar dagen rustig aan doen en pijnstillers slikken (maar vooralsnog heb ik geen pijn).

Er heeft dus ook geen onbreking plaatsgevonden in mijn Facebookgebruik

Ik nam en plaatste een foto die ik nam terwijl ik naar het ziekenhuis liep, van de boom in de Laurierstraat met het gedicht erachter:

mijn geboortestraat
alles is kleiner geworden
behalve de boom

Ik zeg dit voor de grap, van het Facebookgebruik. Maar ik denk nu: wellicht vond ik de boom, met de zon erop en het gedicht erachter, op dat moment extra mooi.

Na de operatie plaatste ik alweer snel een mooie ingezonden column, uit NRC, over het *mooie* beeld in Rotterdam: "Gun de hardwerkende, zwarte vrouw haar representatie, zegt Roline Redmond."

Anyway, ik wilde de volgende conversatie delen, die ik had met de zuster die me ontsloeg uit het ziekenhuis.

Verpleegster: "Ik zie u druk rondlopen. Maar dat mag u dus niet doen. Want het kan 24 tot 48 uur duren voordat de narcose helemaal is uitgewerkt. U mag bijvoorbeeld ook niet autorijden. Of fietsen."

Ik: "Maar de dokter zei juist dat ik wél moest rondlopen."

Verpleegster: "Ja, maar wij weten het beter. De dokter is waarschijnlijk zelf ook nooit onder narcose geopereerd."

Edit: ik bedenk me nu, twee dagen later, dat de dokter misschien bedoelde meer dat ik in de *dagen* na de operatie kon gaan rondlopen en minder al in de 2 uur erna.